We zijn in London. Ik voel me een beetje misplaatst in m’n roze rokje, m’n te grote shirt en m’n fluorescerende hardloopschoenen en ik mis m’n – zie ik er stoer uit, Thijs? – spijkerjasje. Zodra we de trein uitstapten ging de jas van meisje met ongekamde haren en ongewassen handen uit en mis ik m’n stadse jackie. Ze zitten me beide als gegoten, dat lijk ik soms te vergeten.
We logeren in het huis van Jules z’n moeder Masha. Het is een huisje zoals je nog nooit gezien hebt en we verzinnen dat dit het eerste huisje van London moet zijn geweest, waarna de stad werd volgebouwd met grote, boze constructies. We slapen op zolder en aan gordijnen doen ze niet dus we worden elke ochtend veel te vroeg wakker van het eerste zonlicht. Mopperend draaien we ons dan om, tot Masha haar dagelijkse ochtendoperette in zet. Ze reikt ongeveer tot Thijs z’n heup maar heeft een scheur als een bouwvakker en het verhalen vertellen blijkt een genetisch bepaalde gave te zijn. We delen het houten hobbithuisje ook met haar zus Leda en haar kleindochter Holly. Overal liggen mensen en de ruimte die overblijft wordt opgevuld met bloemen, boeken over planten en halfvolle kopjes thee met melk. We zijn wederom thuis.
We eten en wandelen ons een weg door de zonovergoten stad heen en ’s avonds kijken we Harry Potter in ons nestje van kussens op zolder. Vijf dagen vliegen voorbij en we verkassen naar een benauwde kamer in een slechte wijk aan de andere kant van de stad om een concert bij te wonen. We maken van het bed een picknickkleed en eten broodjes en drinken lauw bier. Het concert is geweldig. Er zijn heel veel meisjes met een onnatuurlijke gezichtskleur van de make up en we vragen ons af wat er zou gebeuren als het zou gaan regenen. We stellen ons een vloer vol met stroompjes huidskleur en afgevallen wimpers. Hier en daar een poel van glittersteentjes, een spoor van rode lippenstift.
Jules staat ons op te wachten als we het station uitlopen en steekt onmiddellijk van wal. Over de nieuwe kraan die hij gemaakt heeft en het hek dat hem een dag heeft beziggehouden en we zijn binnen vijf minuten helemaal nooit weggeweest. En ineens zit iedereen daar in dat kleine schuurtje. Leda en Masha zijn ook overgekomen uit London en Sophie en de baby zijn er en Joe kijkt heel gelukkig naar z’n kind en Thijs en ik kijken heel gelukkig naar elkaar. Er is weer wijn en ze zeggen heel vaak dat het goed is dat we weer terug zijn en wij zeggen nog veel vaker dat het goed is om terug te zijn en op de wc trek ik m’n beha weer uit. Om elf uur barst er een vuurwerkshow los zoals we niet eerder zagen en we staan met z’n zevenen buiten te schreeuwen alsof het de laatste dag op aarde is. We juichen de nacht en het bruidspaar en elkaar toe tot we schor zijn en het klopt. Dit was Hood Wood en het klopte.
❤❤
Fantastisch stuk weer! Het is bijna alsof ik er zelf bij was! Ze zullen jullie vast gaan missen daar in Hood Wood. Want jullie aanwezigheid en bijdragen maken mede dat het zo goed was. Mooie mensen ontmoeten mooie mensen en maken samen nieuwe herinneringen. Save travelles
Thijs en Floor
Wat een verhalen, ik smul er van.
Jullie hebben denk ik weer even genoeg van de grote stad, wat kan het platte land bevrijdend werken.
Al is het alleen voor de bh al, al die knellende dingen.
Veel geluk verder en ontmoet maar leuke, gezellige, interessante mensen die ook veel te vertellen hebben.
veel plezier en warme groetjes Anne
Schitterend geschreven weer! Ja..dat platteland is zo gek nog niet he..
Liefs van ons, Jan en Carla.
Geweldig Florine, wat schrijf je heerlijk! Aan het eind van jullie reis heb je een prachtig boekexemplaar dat voor vele die “de zelfde droom hebben” als inspiratiebron kan dienen! Helemaal leuk! Enjoy!